XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Probintzietako lejitimistek, bere horizonte mugatu eta kar mugagabearekin, Berryer eta Falloux bere parlamentari aitzindariei akusatzen zieten Bonaparteren alorrera desertatu eta Enrike Vgarrenari tzaizioa egin ziotela.

Hauen ulermenak lis lorearen garbia ukanik, jatorrizko ogenean sinesten zuten, baina ez diplomazian.

Askoz ere tzarrago eta erabakileago zen burjes merkatariak bere politikariekin moztea.

Hauei ez zieten alatzen, lejitimistek beren ordezkariei bezala printzipio batetik desertatzea, alferriko printzipioei lotzea baizik.

Arestian ere esana dut, Fould ministro bihurtu zenetik, Louis Philipperen gobernuan zatirik inportantena eraman zuen burjes merkatarien taldea, aristokrazia finantzaduna alegia, bonapartetar bihurtu zela.

Fouldek ez zuen bakarrik Boltsan Bonaparteren interesak errepresentatzen, baina batera Boltsaren interesak Bonaparteren aitzinean ere.

Aristokrazia finantzadunen posizioa behin betirako definitua agertzen da Londresko The Economist bere organo europarretik harturiko aipamen batetan.

1851-II-1eko zenbakian, Parisko korrespondentzia hau publikatzen du:
Toki guztietatik ikusten dugu, Frantziak batez ere lasaitasuna galdatzen duela: Presidentak Nazio Biltzarreari igorririko mezuan deklaratzen du, Nazio Tribunatik oihartzuna dagio, (...).